Peruka

Peruki są noszone ze względów protetycznych, kosmetycznych lub wygody. Osoby, które straciły całość lub część własnych włosów z powodu choroby lub naturalnego łysienia, mogą ukryć ten stan. Ze względów czysto kosmetycznych (a może w celu zmiany wyglądu) ludzie mogą nosić perukę, aby szybko uzyskać dłuższą lub pełniejszą fryzurę lub inny kolor.

Opierając się na rzeźbie głowy kobiety z kości słoniowej znalezionej w południowo-zachodniej Francji, antropolodzy spekulują, że peruki mogły być używane już 100 000 lat temu. Peruki były dość popularne wśród starożytnych Egipcjan, którzy w trosce o czystość i wygodę (czyli uwolnienie od pustynnego upału) ścinali włosy na krótko lub golili głowy. Podczas gdy biedni nosili filcowe czepki chroniące głowy przed słońcem, ci, których było na to stać, nosili peruki z ludzkich włosów, owczej wełny lub włókna z liści palmowych osadzone na porowatej tkaninie. Egipska figurka z gliny datowana na około 2500 lat p.n.e. nosi zdejmowaną perukę z czarnej gliny. Muzeum Brytyjskie posiada pięknie wykonaną perukę, która ma co najmniej 3000 lat, która została znaleziona w Świątyni Izydy w Tebach; jej setki maleńkich loków wciąż zachowują swój starannie ułożony kształt.

Peruki były popularne w starożytnej Grecji, zarówno do użytku osobistego, jak i teatralnego (kolor i styl peruk zdradzał charakter poszczególnych postaci). W cesarskim Rzymie modne kobiety nosiły blond lub rudowłose peruki wykonane z głów jeńców germańskich, a Cezar używał peruki i wieńca laurowego, by ukryć swoją łysinę.

Za panowania Szczepana peruki zostały wprowadzone do Anglii; stawały się coraz bardziej powszechne, a kobiety zaczęły je nosić pod koniec XVI wieku. Peruki włoskie z tamtych czasów były wykonane z ludzkich włosów lub jedwabnej nici. W 1630 zakłopotany łysieniem Ludwik XIII zaczął nosić perukę z włosów przyszytych do lnianego podkładu. Peruki stały się modne, zyskując na popularności za panowania Ludwika XIV, który nosił je nie tylko dla ukrycia swojej łysiny, ale także dla uwydatnienia siebie za pomocą sterczących włosów. Podczas zarazy w 1665 r. włosów było tak mało, że krążyły pogłoski o używaniu włosów ofiar chorób do wyrobu peruk. Ten niedobór włosów został częściowo uzupełniony przez użycie wełny lub sierści kóz lub koni do wyrobu peruk niższych klas (w rzeczywistości końskie włosie okazało się przydatne, ponieważ skutecznie utrzymywało loki).

Ogromna popularność peruk w Anglii znacznie spadła za panowania Jerzego III, z wyjątkiem osób, które nadal nosiły je jako symbole swoich zawodów (np. sędziowie, lekarze i duchowni).

Pod koniec XVIII wieku Ludwik XVI nosił peruki, aby ukryć łysinę, a peruki były bardzo modne w całej Francji. W tym środowisku wynaleziono nowoczesną technikę wentylacji (przyczepiania włosów do podkładu siatkowego). Do 1784 r. we francuskich perukach wszyto sprężyny, aby były dobrze dopasowane. W 1805 roku Francuz wynalazł siatkę na włosy w kolorze cielistym do użytku w perukarstwie. Szybko pojawiła się seria innych ulepszeń, w tym techniki wiązania, metody dopasowania i zastosowanie podkładów z jedwabnej siatki.

Dziś peruki kojarzą się głównie z osobami łysiejącymi z różnych względów. Mimo wszystko peruki może mieć każdy, kto tylko tego chce – czy to syntetyczne czy naturalna, a to wszystko dzięki tu moze być twój link, napisz do nas , tu moze być twój link, napisz do nas , tu moze być twój link, napisz do nas